Gerichtheid op de ander raakt eenzaamheid aan

Heb je al eens stilgestaan bij hoe je in verbinding gaat met anderen? Leg je contact met je omgeving door anderen tevreden te stellen en hen te plezieren? Je bent misschien geneigd om je stuur uit handen te geven en anderen te laten bepalen wat je doet. Het ja-knikken en jezelf aan de kant schuiven maken mogelijks deel van je uit. Anderen pleasen, jezelf willen weggeven door altijd voor hen klaar te staan en dingen voor hen te willen oplossen en dragen, erbij willen horen, ook herkenbaar? Het komt erop neer dat je jezelf kwijt speelt.

Misschien herken je ook dit: de manier waarop je jezelf verbindt met anderen lijkt te gaan over de ander, maar eigenlijk doe je dit voor jezelf om graag gezien te worden. Contact dat van hieruit vertrekt is weinig authentiek. Op het eerste zicht lijkt het iets onvoorwaardelijk te zijn waarbij je je weggeeft aan anderen, toch wens je ervoor erkenning te krijgen.

Wanneer je het gevoel hebt dat anderen je niet zien staan, zou het wel eens kunnen dat je iets soortgelijk denkt als ‘zie je niet hoeveel ik voor je aan het doen ben?!’. Onderhuids suddert er (onbewust) een frustratie/ boosheid die je kan aanzetten tot het zeggen van pijnlijke, kwetsende, bestraffende dingen. Onderliggend zit er de boodschap ‘zie mij!’ sterk in verweven. De omgang met hen gebeurt ook hier op een manier waarbij je niet dicht bij jezelf staat. Je duwt mensen weg, omdat ze je niet kunnen lezen. Ze begrijpen je niet.

Je merkt dan misschien op dat anderen afstand van je nemen en radiostilte houden. En plots overvalt je een gevoel van eenzaamheid en leegte. Je voelt je ontredderd en hebt het idee stik alleen op de wereld te staan…

“Ja en wat nu?”, hoor ik je al denken. Werp eens een blik op hoe je in contact gaat met anderen. Wat gebeurt daar? Waaruit vertrek je? Wat zie je jezelf doen? Hoe meer je hierbij stilstaat, des te duidelijker wordt het voor je hoe dit in zijn werk gaat. Observeren maakt ruimte vrij om niet meer weg te lopen van wat er binnenin je schuilt. Stapje voor stapje komen er mogelijkheden opborrelen. Maar eerst goed kijken naar wat er gaande is.

Authentiek zijn met de ander is misschien nog moeilijk, maar misschien kan je in je observatie alvast heel authentiek worden met jezelf. Zo eerlijk mogelijk observeren waar je iets pleasend doet, omdat je eigenlijk wil dat andere mensen je zien staan.