Je blik opnieuw kunnen verruimen: een perspectief oefening

Wanneer je merkt dat je voornamelijk met jezelf bezig bent en moeilijk in staat bent om contact te maken met anderen omdat je angstig bent of overspoeld, gebeurt er niets wat ‘abnormaal’ is. Het is heel logisch dat je op dat moment veel moeilijker in staat bent om aandacht te kunnen hebben voor anderen.

Je bent op dat moment aan het vechten om te overleven. Dit vraagt veel van onze hersenen. Als de oermens vroeger bezig was met wegvluchten van een beer of letterlijk vechten om te kunnen overleven, dan had hij duidelijk geen ruimte om bezig te zijn met hoe het gesteld was met de anderen rondom hem. Dit kwam op de 2de plaats. Als jij heftig kan geraakt worden door dingen die gebeuren, reageert je lichaam op dezelfde manier. Je lichaam (en dus ook je hersenen want dat is een orgaan) maakt hierbij geen onderscheid tussen onrust die van buitenaf op je afkomt of onrust die veroorzaakt wordt door pijnlijke of akelige gedachten. Op dat moment vernauwt je aandacht en ben je voornamelijk met jezelf bezig.

Er zijn heel wat dingen die je kan doen om uit die ‘bubbel’ te komen. Sommige dingen die we je voorstellen, zal jij op dat moment niet kunnen. Andere zullen je vlot afgaan. Ook dit is normaal.

Deze blog gaat over het doorprikken van die bubbel door je aandacht bewust te verleggen naar de mensen rondom jou. Ook hier zijn verschillende manieren voor om dat te doen die we allemaal met je gaan delen in de komende dagen.

Deze oefening is geschreven vanuit de ‘hij’ vorm omdat dat gemakkelijker leest.

De oefening gaat als volgt:

- Fysiek perspectief op de ander: kijk eens of je achter de ogen kan kruipen van degene die je graag ziet en zo dicht mogelijk probeert te begrijpen wat de ander fysiek ervaart. Hoe ziet hij de ruimte, hoe kijkt hij naar jou, wat hoort hij, wat voelt hij in zijn lichaam, hoe voelt zijn lichaam voor hem aan, wat heeft dit lichaam vandaag al meegemaakt, …?

- Cognitief perspectief op de ander: kijk eens of je kan stilstaan bij wat de ander denkt, welk soort gedachten heeft hij (opgewekt, uitvergrote gedachten, minimaliserende gedachten, sterke oordelen over zichzelf of anderen, …)? Probeer je eens in te beelden dat jij zou zeggen wat de ander zegt en dat je dezelfde conclusies trekt als die persoon trekt. Zijn er momenten waarop je ook dit soort gedachten hebt? Misschien niet dezelfde gedachten maar wel soortgelijke gedachten? Kan je je voorstellen welke soort geschiedenis deze persoon moet hebben doorleeft om te komen tot dit soort gedachten, regeltjes en conclusies waardoor hij dit soort conclusies trekt?

- Emotioneel perspectief van de ander: probeer je een keer te focussen om te voelen wat de ander voelt. Waar zouden deze gevoelens in je lichaam voelbaar zijn? Ken jij dit soort gevoelens ook ooit? Kan je je openstellen om deze gevoelens proberen te voelen?

- Liefdevol perspectief van de ander: als je doorleeft hebt op deze 3 domeinen wat de ander voelt in zijn lichaam, wat er gebeurt in zijn hoofd en wat er emotioneel allemaal door hem heen gaat, wat zou de ander dan kunnen gebruiken? Niet vanuit jouw perspectief dus, maar zoveel mogelijk vanuit zijn perspectief.

Als je allerlei oordelen over jezelf hebt bij het doen van deze oefening ‘ik kan dit niet goed’ enz. Merk dan op dat deze gedachten je afleiden van het doen van de oefening. Als je het echt moeilijk vindt, maar je wilt het wel kunnen, stel deze vragen dan eens aan de ander. Zo leer je stilaan om dit zelf te kunnen om dit perspectief van de ander in te nemen. Let erop dat je op dat moment niet terug gaat naar het delen van dingen die je bij jezelf merkt maar dat je aandacht vooral gericht is op het echt proberen begrijpen van de ander.